Ons ‘kloppend hart’ staat stil

Johan Bennink, omringd door achterkleinkinderen, in opperbeste stemming achter zijn grote trom tijdens het Brinkheurns Volksfeest.

Hij leek met al zijn grappen en grollen eeuwig jong te blijven, maar na een kort ziekbed moest hij zich toch gewonnen geven. Het ‘kloppend hart’ van Concordia is tot stilstand gekomen. Zondag 19 april overleed onze nestor Johan Bennink, op de zeer respectabele leeftijd van 97 jaar.

Zoals gezegd, Johan ‘van de Binnevelder’ leek eeuwig jong te blijven. Natuurlijk, het gehoor liet hem de laatste jaren behoorlijk in de steek en hij werd langzamerhand ook een ‘schriel menneken’, maar zijn humor en gevatheid bleven tot het laatste moment op het niveau van een jonge, energieke kerel.

En wat vonden we het met z’n allen mooi dat-ie nog zo genoot van alles wat het leven te bieden heeft. Zo kwam er telkens wat jongs bij in zijn uitgebreide familiekring. Ook vond hij het prachtig dat onze leden Sven en kleindochter Marije met hun kinderen naast hem in de boerderij zouden komen wonen. Dat betekent wel dat hij nóg meer pannenkoeken moest bakken, want dat deed hij nog lange tijd elke week voor de hele familie.

Johan genoot er ook van om er nog regelmatig zelfstandig op uit te gaan in zijn scootmobiel, al constateerde hij wel met enige weemoed dat zijn oude kennissenkring er niet groter op werd. Want tja, hij overleefde ze allemaal… Dat hield hem wel bezig, maar anderzijds beschouwde hij het ook als een stimulans om te genieten van alles en iedereen om hem heen. En een praatje maken, dat kon én deed hij onderweg ook met iedereen.

In Johans actieve muziekperiode werd hij het ‘kloppend hart’ van Concordia genoemd. En eigenlijk was hij dat – als erelid – nog steeds. Want hoewel hij niet meer actief meespeelde, gebeurde het toch nog wel eens dat hij bij een bijzondere gelegenheid nog even op de grote trom mocht slaan, zoals afgelopen jaar tijdens het Brinkheurnse Volksfeest op de stopplaats bij de familie Oonk, omringd door zijn al even enthousiaste achterkleinkinderen. En zoals het een echt muzikant betaamt, smaakte de borrel hem óók nog best.

Johan was al 25 jaar toen hij – net na de oorlogsjaren – lid werd van Concordia. Dat is inmiddels 72 jaar geleden. Van meet af aan roerde hij de grote trom bij Concordia. Maar Johan was toch op z’n best met de trom om de nek tijdens volksfeesten en serenades. Dat deed hij in een dusdanig standvastig tempo, dat je op straat vanaf grote afstand al konden horen wie de maat sloeg. Geen rare fratsen met syncopen en dubbelslagen; maar gewoon de vierkwartsmaat, in vaste tred. En natuurlijk – daar waar gewenst – met een fraaie vertraging. Als Johans pretoogjes begonnen te glimmen en hij óók nog mee ging zingen met de marsen, dan wist je dat-ie in z’n element was!

Hoewel Johan sinds 1997 – toen hij tijdens zijn 50-jarig jubileum tot erelid werd benoemd – niet meer wekelijks actief was, hebben we bij feesten en partijen nog lang een beroep op hem mogen doen. En ook tot voor kort liet hij nog dolgraag horen hoe kwiek het nog gesteld was met het ‘kloppend hart’ van Concordia.

Gelukkig verscheen hij nog regelmatig op de repetities om met gepaste trots te luisteren naar Bart-Jan op de pauken en Sven en Marije op trombone en dwarsfluit. En natuurlijk voor het vertellen een mooie schuine mop, want die kon hij smeuïg opdissen.

Nu is hij er niet meer en dat is een grote leegte. We missen nu al zijn mooie slag op de trom en zijn luide, bijpassende gezang. Johans laatste slag is geslagen, maar óns Concordia-hart blijft altijd voor hem kloppen. Rust zacht, Johan.

Wij wensen de naaste familie veel sterkte met dit grote verlies.

Bestuur, kader, ereleden en leden van muziekvereniging Concordia Kotten

(tekst: Jan Heijnen)